Medea, Phaedra, Trojaanse vrouwen

Lucius Annaeus Seneca speelt een centrale rol in de Romeinse literatuur en politiek. Als auteur van veel gelezen en vertaalde filosofische brieven en psychologische traktaten is hij een vermaard pleitbezorger van stoicijnse deugden als gelijkmoedigheid, mildheid en gemoedsrust. Tot in de huidige eeuw staat hij te boek als de filosoof van de redelijkheid, op wie emoties geen enkel vat hebben. Maar de tragedies van Seneca verbeelden juist het tegengestelde: ze zijn doordesemd van de politieke werkelijkheid en waanzin van het keizerlijke Rome in de eerste eeuw. De uitzinnige wreedheid van keizer Nero, wiens politiek adviseur hij was, is symbool geworden van Seneca's tragedies: een kolkende poel van onbeheerste emoties in het decor van een absurde en redeloze wereld. De woede van Medea, de gekweldheid van Phaedra, de vernedering van de Trojaanse vrouwen: 'Medea', 'Phaedra' en 'Trojaanse vrouwen' vormen een klassiek theater van de wreedheid. Wrok, wraakzucht en misbruik worden in een overrompelende beeldenrijkdom over het gruwende publiek uitgestort. In de traditie keren de tragedies van Seneca in wisselende gedaantes weer: bij Shakespeare en Sarah Kane, bij Vondel en Hugo Claus, bij Sylvia Plath en Antonin Artaud. Weinig anderen dan Piet Schrijvers kunnen zich met zoveel dichterlijk vermogen wagen aan het vertalen van Seneca's tragedies, als geen ander beheerst hij de vele registers van de Latijnse poëzie. Schrijvers' oeuvre van vertalingen uit het Latijn - Lucretius, Horatius, Vergilius - is bekroond met de Martinus Nijhoff prijs.