Abraham Moszkowicz

In een zeer persoonlijke en openhartige stijl spreekt Moszkowicz zich uit. Niet alleen over zijn 25 jaar als strafpleiter, maar ook over de stand van de rechtstaat, zijn familie, de invloed van de media en de methode Moszkowicz:

‘Er wordt mij wel eens gevraagd wat de methode Moszkowicz’ inhoudt. Welnu, de kern van die methode, die mijn broers en ik uit ervaring, maar ook door de lessen van onze vader hebben geleerd, is als volgt duidelijk te maken: wij zien de wet als een verzameling woorden, zinnen, alinea’s, waarin elk leesteken, elke letter en elke lettergreep een betekenis en functie heeft die wij dienen te doorgronden, zoals je de betekenis en functie van de afzonderlijke noten, maar ook de melodische frases en de lijnen in een fuga van Bach dient te doorgronden om hem werkelijk te horen. De fuga’s van Bach zouden niet zo majestueus zijn, zo precies zijn, zouden niet zo kloppen als hij hier en daar, in een moment van vermoeidheid of onverschilligheid, zomaar even een nootje had neergepend. In zijn werk staat elke noot op zijn plaats. Zo moet in ons werk ook elk woord op zijn plaats staan.’

‘Soms wil ik weten hoe elke centimeter van de veertienhonderd kilometer rook en voelde, in die wagons die mijn vader, zijn zus, broer en ouders van Westerbork naar Auschwitz brachten.
De feiten zijn: de trein vertrok dinsdag 21 september 1942, elf uur ‘s ochtends. De locomotief trok dertien veewagons. Elke wagon vervoerde om en nabij 60 joden. Alleen mijn vader keerde terug.’

Moszkowicz besteedt in zijn boek ruim aandacht aan de veelbesproken zaak Wilders. Ook komen aan de orde: loslippige rechters, luie en boosaardige journalisten. En hij geeft zijn mening over het niveau van de advocatuur, het openbaar ministerie en de rechterlijke macht.