Deze zachte witte kamer

In dit debuut van Runa Svetlikova blijkt het leven niet meer dan wat atomen die willekeurig de ruimte doorkruisen. De vervreemding bij de geboorte van een kind, het moeizame in stand houden van een liefde zonder te weten of er wel zoiets als liefde is, de drang om een dode vader een stem te geven: wat is de betekenis ervan als alles betekenisloos is?

De dichter probeert met taal een coherente werkelijkheid te construeren maar toont tegen wil en dank steeds weer aan dat die niet bestaat. Het waarom van die nuloperatie ligt eerder in het bezwerende van de handeling dan in het resultaat.

'Hier geen voor een incrowd berekende gedichten of performerverzen die willen scoren. Runa Svetlikova's stem is authentiek, voortdurend in beweging en in groei.' - Peter Holvoet-Hanssen