Stille zaterdag

De zaterdag voor Pasen. Maurice Benders is alleen thuis, vrouw en tienerzoon zijn een paar dagen naar Rome. Leegte overvalt hem. Gemis? Misschien. Alleen mist hij niet zijn gezin maar de vrouw op wie hij ondanks zichzelf jarenlang verliefd was. Met de protestantse burgemeester Sara Mijland kon Maurice zijn wonderlijke, strikt persoonlijke katholieke geloof eindelijk delen. Alsof ze dachten in dezelfde beeldentaal en voelden met dezelfde zintuigen. Juist daardoor werd hun intieme vriendschap een beproeving - een beproeving die om een offer leek te vragen.

In deze verstilde roman blikt Maurice Benders terug op een verbroken verhouding, terwijl elders in de stad Sara Mijland hetzelfde doet. Een omzien met grote gevolgen.

Recensie

Eeuwigheidsbelangen

Stille zaterdag, het zesde boek van Désanne van Brederode, is een buitengewoon ontroerend, maar niet ‘makkelijk' verhaal. Nu zal ook niemand dat van haar verwachten: ze is filosofe.

De inhoud is snel verteld: gehuwde man, - Maurice Benders, kunstkenner - wordt stapelverliefd op gehuwde vrouw, - Sara Mijland, burgemeester van A'dam - . Jawel. Het bijzondere is dat de auteur dit stel nu eens niet het bed inschrijft, maar hen tot gekwordens toe laat ronddraaien in een achtbaan van verzwegen emoties.

Waarom ‘gebeurt er niks'? Omdat er gezinnen zijn waar ze zich verantwoordelijk voor voelen. Omdat ze allebei christelijk zijn. Omdat ze geloven dat God het niet wil. Als God al iets met deze liefde te maken heeft, zegt Maurice, dan is dit een ‘beproeving'.
De burgemeester: "... Hoezo langetermijnbelangen? Eeuwigheidsbelangen, daar gaat het om...".  Na drie jaar zetten ze een punt achter de relatie, die geen punt blijft. Nog één keer kijken ze achterom; als Orpheus, als de vrouw van Lot. Het offer blijft niet uit.

Désanne van Brederode steekt niet onder stoelen of banken dat ze wat heeft met ‘geloof'. In deze niet bepaald vloekloze roman weeft ze haar verrassende ideeën over kunst, schrijvers en vooral religie door het hele verhaal. ‘Dat moest er een keer van komen', schreef een recensent onlangs in De Volkskrant. Mijn bewondering is mateloos, want van de tolerante, elitaire grachtengordel mag je álles zijn, behalve christelijk. Het kan je literair echt je kop kosten. Van Brederode zit daar niet mee.

Grandioos!

Evelien de Nooijer

December 2011