Ik heb verdriet

"Vele soorten van verdriet, ik noem ze niet. Maar een, het afstand doen en scheiden. En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn." (M. Vasalis) Woorden die menigmaal gelezen zullen zijn in een rouwdienst of aan een graf. In een paar regels wordt door de dichteres haarscherp verwoord wat de bronnen van diep menselijk verdriet zijn: afstand doen, scheiden, afgesneden zijn.

De Duitse kunstenares Käte Kollwitz verloor in de gruwelijke loopgravenoorlog in de Vlaamse Westhoek haar zoon Peter, slechts achttien jaar oud. Na de oorlog ontwierp ze de beeldengroep "Treurend Ouderpaar", die heden ten dage te vinden is op de Duitse erebegraafplaats te Vladzlo. Als geestelijk verzorger bij de Koninklijke Landmacht bezocht ik dit ereveld meermalen met jonge militairen. En telkens merkte ik aan hun reacties hoe krachtig deze beelden spreken. Niet alleen over het leed en verlies in oorlogstijd, maar over alle mogelijke vormen van verdriet.

Deze afbeelding is voor Henk Fonteyn het uitgangspunt voor het schrijven van een boekje over de "vele soorten van verdriet", over afstand doen, scheiden en afgesneden zijn. Hij zegt: "Uiteraard zal ik ook reflecteren over - al dan niet geslaagde - vormen waarin we troost zoeken en elkaar proberen te troosten. Voor bijbels perspectief zoek ik het  onder meer bij het opstandingsverhaal van de evangelist Johannes, waar Maria Magdalena bij het graf van Jezus, door een mist van tranen verblind, een stem hoort die haar bij haar naam noemt."