Het onstuimige verlangen van God... naar jou

Ons bootje dobberde lusteloos op het water. Maar plotseling pakten donkere wolken zich samen en daalde de temperatuur. De zee begon te kolken. Woest beukten de golven tegen de boorden van het schip. Toen sloeg de echte storm toe, met windstoten van bijna tweehonderd kilometer per uur. Uit alle macht klampten we ons vast aan de metalen handgrepen en aan ons leven. We waren overgeleverd aan de onstuimige, majestueuze macht van de natuur.

Net zo onstuimig en majestueus is Gods intense verlangen naar jou. In zijn liefde laat Hij Zich door niets weerhouden. Geen risico is Hem te groot om jouw hart te veroveren. Hij weet dat jij alleen tot je bestemming komt in een liefdevolle relatie met Hem. Zijn overweldigende liefde is betrouwbaar. En altijd teder.

Brennan Manning was ooit gehuwd. Was ooit katholiek priester. En alcoholist. Letterlijk in de goot werd hij gegrepen door de onstuimige liefde van zijn Vader.

Recensie Kameel.nl

L’ amour de Dieu est folie

“Het onstuimige verlangen van God… naar jou” is een meditatief boekje over de liefde van God van de Amerikaanse ex-priester Brennan Manning (1934-2013).

Met zijn contemplatieve geloofsbenadering past hij prima in het rijtje Henri Nouwen – Thomas Merton – Anselm Grün. Twee maal in zijn  leven had Manning een overweldigende religieuze ervaring, een soort van ontmoeting met Jezus, waarop hij zijn inzichten baseerde.

Volgens Manning gaat het er niet om dat een christen alles van de Bijbel weet, maar dat hij God ‘ervaart’. Hulpmiddelen daarbij zijn gebed en meditatie, waarbij hij God nadrukkelijk benadert als ‘Vader’: “… Gebruik de komende maand om een paar maal per dag tijdens je gebed, met gesloten ogen en opengevouwen handen, de volgende woorden te bidden: ‘Papa, ik ben van U.’ Niet meer dan dat; vertrouw me dat is voldoende…”. Manning vertelt hoe hij veranderde door het jarenlang mediteren van een tekst uit Hooglied 7:11, ‘Ik ben van mijn geliefde, naar mij gaat zijn verlangen uit’: “… Als je die woorden persoonlijk gaat nemen, en dan bedoel ik héél persoonlijk, dan zullen er prachtige dingen gaan gebeuren…”.

Op een ontroerende manier wijst Manning steeds weer op het ‘dwaze’ van het geloof: “… Mijn critici, en dat zijn en waren er veel, protesteren dat ik te veel schrijf over de liefde van God en te weinig over zonde en oordeel en hel en kerst zonder Christus. Zij beweren dat ik onevenwichtig ben, oppervlakkig, en een beetje gek. Hoewel ik mij schuldig acht aan de laatste aanklacht, ben ik vol vertrouwen dat God ook andere onevenwichtige, oppervlakkige en gestoorde schrijvers zal opwekken om met mij de Franse paasliturgie uit te roepen: L’amour de Dieu est folie! L’amour de Dieu est Folie! …”. 

Manning’s verhalen zijn kort, verrassend, en gaan gepaard met een aantal vragen die je toch wel even laten stil staan bij wie je bent, tegenover God en je omgeving: “… Zorg je ervoor dat mensen zich een beetje beter of slechter voelen? Bevestig je hen of beroof je hen? Contact is nooit neutraal…”.

Evelien de Nooijer

Juli 2014