Hoop voor verslaafden

Dirk zit achter zijn bureau voor zich uit te staren. Vergeten is het vele nakijkwerk. Onnadenkend spelen zijn vingers met een dun luchtpostvelletje, terwijl hij onafgebroken naar de foto op de Surinaamse kalender voor hem kijkt. Langzaam wordt deze wazig. De kleurige, creoolse vrouwen achter de tafel met paprika’s, komkommers en kouseband, vervagen tot een zelf gecreëerd helder beeld.

 Het geluk lijkt soms zo ver weg te zijn. Voor Dirks gevoel ligt er een oceaan tussen hem en het geluk. Dan komt Loïs met haar beschrijving van ‘kafka en lisad’. Daarin wordt op een beeldende manier de drugsproblematiek voor ogen geschilderd.

 Zowel in Suriname als in Nederland komen de hoofdpersonen Lucy en Dirk in aanraking met verslaafden. Heftige dingen vinden dan plaats. De grenzen vallen weg en uiteindelijk vormt de oceaan geen belemmering meer. Ook de geestelijke leegte in het bestaan van Lisa en Ilona houdt niet de overhand.

De engelen die afdalen tot op de bodem van ons bestaan – ook in dat van de verslaafde – dragen de nood naar boven. Die ladder in de droom van Jakob zegt ons iets essentieels over de verhouding met de hemel.