Een dagje naar huis

'Pa, help mij es, de veters willen niet los.'
'Dat kun je anders best zelf.'
'Maar jij hebt ervoor geleerd,' zei ze slim.
Mijn vader lachte en gaf toe. 'Ik zal dan nog één keer voor je
op de knieën gaan,' zei hij. 

Terwijl hij haar veters lostrok, aaide zij over zijn dunne haar
en gaf hem langzaam een kus op zijn kale kruin.
Dit gesprekje in Een dagje naar huis tekent de vertrouwelijkheid
tussen een oude schoenmaker en zijn dementerende
vrouw. Maar zij voelt zich ook vaak bang en onveilig. Hun volwassen
zoon bezoekt hen en dit bezoek aan zijn ouderlijk huis
roept herinneringen aan zijn jongenstijd in hem wakker. Hij
beseft dat ook zijn jeugd balanceerde tussen onveilig en veilig.
Hoort dat bij het menselijk bestaan? Of is er een mogelijkheid
daaraan te ontstijgen? 

Prachtige jeugdherinneringen van een Groningse schoenmakerszoon
en een indringende novelle over de veiligheid en
onveiligheid van het bestaan. 

Hans Werkman (1939) publiceerde ruim vijftig boeken, waaronder
de romans De klokkepaardjes en Het hondje van Sollie
en de biografi eën van de romanschrijver J.K. van Eerbeek en
de dichter Willem de Mérode.